دوربین های تحت شبکه یکی از سیستم های امنیتی هستند که اغلب به صورت مکرر استفاده میشوند. قابل اعتماد بودن و مقرون به صرفه بودن دوربین های تحت شبکه باعث میشود که در کنار سیستم های اعلام سرقت، سیستم های تشخیص آتش و سیستم های کنترل دسترسی، به بخش مهم و جدایی ناپذیری از بیشتر برنامه های امنیتی تبدیل شوند. از صنایع الکترونیکی گرفته تا صنعت تنباکو و پوشاک، دوربین های تحت شبکه تقریبا در تمامی صنایعی که محصولاتی با سطوح مختلفی از مطلوبیت را در خود جای میدهند، استفاده میشود. علیرغم اینکه دوربین های تحت شبکه ابزاری قابل اعتماد را برای بازبینی تاسیسات و صنایع در اختیار افراد قرار میدهند و امکان تشخیص دسترسی افراد غیرمجاز را فراهم میسازند و ابزاری برای دستگیری متجاوزین را ارائه میکنند، باید دقت کرد و مطمئن شد که این سیستم ها به درستی نصب شده باشند تا بتوان از پتانسیل آنها به صورت حداکثری استفاده نمود.
علیرغم مقاومت کارمندان در اوایل بکارگیری دوربین های امنیتی در فضاهای صنعتی، امروزه دوربین های تحت شبکه با آغوشی باز به عنوان بخشی از محیط کار پذیرفته شده اند. با ادامه پیدا کردن سرقت های صورت گرفته از محموله های باری در زنجیره های تامین، پیدا کردن راه های مقرون به صرفه ای که به کمک آنها بتوان میزان سرقت ها را کم نمود و هزینه های کلی تحقیق و رسیدگی به جرائم را کاهش داد (و در درجه ی اول از وقوع آنها جلوگیری به عمل آورد) اهمیت پیدا کرد؛ دوربین های تحت شبکه نقشی بی چون و چرا را ایفا میکنند و به بخشی متداول از این فرآیند تبدیل شده اند. بزرگترین پتانسیل دوربین های تحت شبکه شامل تلفیق و یکپارچه سازی آنها با سایر سیستم های سنسور-محور (سیستم های اعلام سرقت و تشخیص حرکت) و همچنین استفاده ی آنها در زمینه ی مشاهده و بازبینی مناطق دوردست با مشکلات بالقوه ی امنیتی و ایمنی میشود. وقتی که از آنها به صورت حداکثری استفاده شود، یک سیستم نظارت تصویری میتواند با اعلام هشدار به کارکنان امنیتی که کار بازبینی سیستم را انجام میدهند، به عنوان یک ابزار فوق العاده برای تشخیص حضور پرسنل غیرمجاز کاربری داشته باشد. به عنوان بخشی از سیاست کلی امنیت، در صورت شناسایی حضور افراد غیرمجاز، عکس العمل نیروهای امنیتی باید همراستا با نوشته شدن فرآیندهای اخطاردهی مدیریتی تعیین و تعریف شوند.
فراتر از تشخیص پرسنل غیرمجاز، از دوربین های تحت شبکه میتوان در نقش های دیگری چون تحقیق و بررسی رخدادها و تصادفات، خلاف کاری کارکنان و خیلی از موارد دیگر استفاده نمود. تنها راهی که به کمک آن یک سیستم نظارت تصویری میتواند به عنوان ابزاری برای جلوگیری از سرقت استفاده شود، به فردی که کار بازبینی را انجام میدهد برمیگردد؛ باید دید که آیا فردی که سیستم مربوطه را موردبازبینی قرار میدهد، در چنان جایگاهی است که فورا بتواند نسبت به یک تهدید عکس العمل نشان بدهد. بدون وجود یک قابلیت بازبینی و عکس-العمل دهی/پاسخ دهی، یک سیستم نظارت تصویری فقط قادر به ارائه ی داده های مربوط به گذشته است و برای قابلیت جلوگیری از سرقت کاربری ندارد، با این حال همچنان به عنوان بخش مهمی از یک برنامه ی امنیت فیزیکی باقی میماند.
در نقش حفاظت از دارایی ها، از دوربین های تحت شبکه میتوان برای تشخیص و شناسایی ورود افراد غیرمجاز به تاسیسات استفاده نمود؛ برای این کار ابتدا دسترسی افراد از طریق مانع پیرامونی شروع میشود و سپس فرد متجاوز از میان یک سری دوربین عبور میکند که در سراسر فضای داخلی و بیرونی تاسیسات قرار دارد.
1. مناطق تحت پوشش
یک دوربین با پوشش دهی تحت شبکه ی کامل باید مناطق زیر را شامل شود:
- فضای پیرامونی بیرونی به صورت 360 درجه
- داخل و خارج تمامی نقاط ورود/خروج
- داخل و خارج تمامی درب های بارگیری
- محوطه ی بارگیری کشتی ها
- محوطه های نرده کشی شده/انبارهای با ارزش بالا
- کالاهای موجود در انبار
- ورود/خروج وسایل نقلیه (گرفتن تصاویر شماره پلاک خودروها و چهره ی رانندگان کامیون)
- نقطه ورود به اتاق تیم امنیتی
- اتاق فناوری اطلاعات (آی.تی) یا مکان قرارگیری نقطه ورود سیستم های امنیتی
با توجه به سطح کلی امنیت، تعداد دوربین های استفاده شده، قابلیت های آنها و مناطق تحت پوشش دهی آنها وابسته به چند مورد خواهد بود:
- محصول انبارشده
- جذابیت آن برای سارقین
- کل ضرر احتمالی وارد شده به شرکت در صورت وقوع یک سرقت هنگفت
معمولا سیستم نظارت تصویری به عنوان عامل بازدارنده ای در سرقت (داخلی) عمل میکند و از جرائم صورت گرفته (سرقت داخلی و دزدی ها/دستبردهایی که به انبار زده شده) مدارکی تصویری را ارائه میکند. رایج ترین مشکلات دوربین های تحت شبکه شامل موارد زیر میشوند :
- کمبود میزان پوشش دهی در مناطق حائزاهمیت
- جایگیری ضعیف دوربین
- عدم بازبینی به صورت زنده به هنگام حضور کارکنان
دوربین های تحت شبکه باید با برنامه کلی برای تامین امنیت تاسیسات تلفیق شوند و از همین روی باید درست نصب شوند، برای ارائه ی سطح مطلوبی از پوشش دهی طراحی شوند و توسط پرسنل آموزش دیده موردبازبینی قرار بگیرند.
2. قرارگیری
قرارگیری دوربین نیز بسیار حائزاهمیت است. دوربین هایی که بسیار پایین یا بسیار بالا قرار داده شده باشند یا اینکه قسمت بزرگی از یک منطقه را پوشش بدهند، روی هم رفته میتوانند باعث ایجاد تصاویری خراب یا تصاویری شطرنجی شوند. مدیران امنیتی باید مطمئن شوند که توضیحات لازم در مورد قابلیت های دوربین و نیازهای پوشش دهی آن به صورت واضح و شفاف به تامین کننده/نصاب منتقل شده باشد. علاوه بر این، تغییرات و تنظیمات باید موردتوجه قرار بگیرند، به عنوان مثال اینکه تاسیسات چگونه نصب خواهند شد و در طول روز و پیش از نصب، چطور عملکردی خواهند داشت. شاید به هنگام نصب دوربین ها، هیچ خبری از یک کامیون در محل نباشد، اما به محض بازگشت آن به محل، گستره ی دید کلی مسدود خواهد شد و این موضوع حتما باید موردتوجه قرار بگیرد.
نسبت ایده آل قرارگیری دوربین و درب برای منطقه ی بارگیری داخلی برابر است با یک دوربین برای هر سه درب بارگیری که دوربین در بالای آن قرار داده شده باشد، بدین شکل وقتی که درب کامیون ها باز هستند، داخل آنها دیده میشود. دوربین هایی که در راستای یک دیوار موردبازبینی قرار داده شده باشند میتوانند بارگیری و تخلیه بار را مشاهده کنند، اما یک چنین چینشی نمیتواند برای تشخیص اینکه کدام درب در حال استفاده شدن در طول فعالیت های تحت نظر است، کارآمد واقع شود.
مکان متداول برای نصب دوربین ها در بیرون، روی خود تاسیسات، به سمت پایین دیوار موردنظر و/یا بیرون منطقه پارکینگ و به سمت فضای پیرامونی محل موردنظر است. علیرغم اینکه این روش ابزاری مقرون به صرفه تر را برای نصب ارائه میکند و محوطه های پارکینگ و سایر مناطق را به خوبی پوشش میدهد، معمولا در ارائه ی پوشش دهی مناسب در مناطق نزدیکتر به تاسیسات و مخصوصا نقاط ورود/خروج و دربهای بارگیری ضعیف عمل میکند.
3. نگهداری
همچون کالاهای با ارزش و سایر اجزای مهم انبار شده در فضای یک تاسیسات، سیستم نظارت تصویری نیز باید در یک فضای امن نگهداری شود. دفعات زیادی پیش می آید که مجرمین از زیر بار قرار گرفتن در مقابل دوربین و تهیه عکس و تشخیص آنها توسط سیستم در میروند و این امر بدان خاطر است که پیشتر آنها توانسته بودند به سیستم نظارت تصویری دسترسی پیدا کنند، دی.وی.آرها را تخریب نمایند و یا اینکه اجزای بازبینی سیستم را غیرفعال سازند. برای نگهداری از سیستم های نظارت تصویری چه اتاق هایی ایده آل هستند؟ اتاق های محرمانه به همراه درب ها و سیستم های قفل مستحکم و قوی، در کنار ایجاد دسترسی محدود و وجود یک آلارم یا سنسورهای حرکتی در داخل اتاقی که برای تشخیص دسترسی افراد غیرمجاز مورداستفاده قرار میگیرد.
یک سیستم نظارت تصویری زمانی در کارآمدترین حالت خود قرار دارد که به عنوان بخشی از برنامه ی کلی امنیت فیزیکی گنجانده و تلفیق شده باشد. همچون هر رویکرد لایه لایه ای نسبت به امنیت، این سیستم، کارکنان، رویه ها و تکنولوژی (تجهیزات) را به گونه ای با یکدیگر ترکیب می نماید که استفاده و بهره وری از هر یک از اجزا را به صورت انفرادی به حداکثر برساند. هنگام طراحی یک برنامه یا بررسی ویژگی های امنیتی مضاعف، هر یک از عوامل باید مورد ارزیابی قرار بگیرند تا مشخص شود که آن برنامه چگونه به هدف کلی، یعنی جلوگیری از مفقود شدن و به سرقت رفتن محموله های باری، منجر خواهد شد.
سایر ویژگی های مهم یک سیستم نظارت تصویری شامل دی.وی.آرهای ضبط مداوم ﴿در مقابل سیستم های صرفا حرکتی﴾، دوربین های پن-تیلت-زوم (در مقابل دوربین های ثابت) و دوربین-های مجهز به مادون قرمز (در مقابل آن دسته از دوربین هایی که نیازمند یک منبع نور خارجی هستند) میشود. این موضوع حائزاهمیت است که افراد نسبت به اهداف یک برنامه ی نظارت تصویری آگاهی داشته باشند و با توجه به آن دست به انتخاب نوع دوربین ها و جایگیری آنها بزنند تا بدین شکل از ظرفیت کامل هر دوربین استفاده شود و از تمام سیستم های مورداستفاده به صورت حداکثری بهره مند شد.
مدیریت برنامه های امنیتی باید بدانند که یک سیستم نظارت تصویری کامل میتواند متشکل از اجزایی از چند سازنده ی مختلف باشد؛ بنابراین، آنها باید مطمئن شوند که تمام تجهیزات مورداستفاده با یکدیگر سازگاری کامل دارند. سایر اجزاء الکترونیکی نیز میتوانند به سیستم نظارت تصویری وصل شوند تا اطلاعاتی همزمان را از پوشش دهی امنیتی ارائه نمایند. این اجزاء میتوانند شامل موارد ذیل باشند:
- آلارم ها و سیستم های تشخیص حرکت با توجه نوع منطقه
- سیستم های کنترل دسترسی
با استفاده از این اجزاء میتوان مطمئن شد که هرگونه فعالیت صورت گرفته در تاسیسات مربوطه (یا در زمین های آن تاسیسات) تحت پوشش دوربین های تحت شبکه قرار دارند و مورد ضبط قرار میگیرند.
برگرفته از سایِنس دایرکت